Hicrette Hz. Ebû Bekir (R.a) – Mahmud Sami RAMAZANOĞLU
Rasûlullah (sav) Hazretleri Amr bin Âsi Zatü’s-selâsil nâm gazâya ordunun emiri olarak göndermişti. Amr bin Âs der ki:
Gazay-i mezkûrden avdetimizde ben Rasûlullah (sav) Hazretlerinin huzûruna varıp:
– “Ya Rasûlallah! Bütün nâs içinde en ziyade kimi seversiniz!” dedim. Buna cevâben Rasûlullah (sav) Hazretleri:
– “Âişe’yi severim” dedi.
Tekrar ben:
– “Ya Rasûlallah! Erkeklerden en çok sevdiğiniz kimdir, dedim. Rasûlallah (sav) Hazretleri:
– “Onun pederidir” buyurdu. Yani Hz. Âişe’nin pederi Ebû Bekir’i severim demek istedi. Tekrar ben:
“Ebû Bekir’den sonra kimi seversin, dedim.
“Ömer ibni Hattab’ı” buyurdular.
Böyle birkaç kişiyi daha saydı sonra ben de sükût ettim. Yani Amr bin Âs kendisi o seferde Ebû Bekir ve Ömer hazerâtı da içinde bulunan askerler üzerine emir ta’yîn olduğundan nâs içinde Rasûlallah (sav) Hazretlerinin en sevdiği kendisi olduğunu zannetmiş idi. Hâlbuki öyle değil imiş.
İbn-i Ömer (ra) der ki:
Rasûlullah (sav) Hazretleri:
“Kim kibir ve azametinden dolayı esvabını yerlere sürüklerse Allah Teâlâ Hazretleri yevm-i kıyamette o kimseye nazar-ı rahmetle bakmaz”, buyurdu.
Sonra Ebû Bekir (ra):
– Ya Rasûlallah! Benim esvabımın bir tarafını ben dikkat etmeyip de toplamasam yerlere sürünüp düşüyor, nasıl edeyim, dedi.
Rasûlallah (sav) Hazretleri Ebû Bekir’e cevaben:
– “Sen onu kibir ve azametinden ve huyelâdan yapmıyorsun” buyurdu.
Sen öyle mütekebbirînden değilsin. Bu kelâmın sana şumûlü yok, demek istedi.
